پهنه‌بندی خطر زمین‌لغزش با استفاده از تحلیل سلسله مراتبی فازی با تأکید بر عوامل شکل دامنه (مطالعه‌ی موردی: شهرستان کامیاران)

با وجود توسعه‌ی روزافزون شهرها، روستاها، مناطق و شهرک­های صنعتی، راه‌های ارتباطی و غیره بررسی و مطالعه‌ی پایداری دامنه‌ها و تعیین میزان خطر نسبی آنها ضروری است. از میان روش‌های تعیین خطر نسبی زمین‌لغزش و پهنه‌بندی آن، روش‌های کمّی و نیمه کمّی نتایج مطلوب تری به دست می‌دهد. یکی از روش‌های نیمه کمّی روش تحلیل سلسله مراتبی (AHP) است که برای تحلیل موارد با معیار‌های چندگانه و به روش مقایسه زوجی مورد استفاده قرار می‌گیرد. در این تحقیق برای رفع ابهامموجوددرنظراتانسان‌ها، از تلفیق روش تحلیل سلسله مراتبی و سیستم فازی برای پهنه‌بندی خطر زمین‌لغزش در شهرستان کامیاران که در جنوب استان کردستان واقع است، استفاده شده است. در این مطالعه علاوه بر عوامل مرسوم در پهنه‌بندی خطر زمین‌لغزش، دو عامل شکل دامنه یعنی انحناء سطح و انحناء مقطع نیز استفاده شده است. نتایج به‌دست آمده بیانگر این است که 03/52 درصد مساحت منطقه دارای خطر نسبی کم و خیلی کم و مابقی دارای خطر نسبی متوسط به بالا می‌باشد. از میان عوامل مورد استفاده، عامل شیب، سنگ‌شناسی و کاربری اراضی به ترتیب بیشترین تأثیر و عامل شکل دامنه کمترین اهمیت را در ناپایداری دامنه‌های منطقه‌ی مورد مطالعه نشان می‌دهد.